Fairy Tail |#02| - Shibuya

Misaki Ryo

Wyjrzałem za okno, obserwując, jak woda zmywa cały kurz z ulic i nie tylko. Szalejący deszcz w towarzystwie grzmotów i błyskawic przegania ludzi z drogi. Dokładnie od czasu śmierci JaeJoong'a deszcz nie przestaje padać, a temperatura spadła o dobre dziesięć stopni. Póki mógł, rozmawiał ze mną. Wciąż ma tyle siły, żeby dotykać przedmiotów. Nie dziwie się, w końcu był Archaniołem Gabrielem, który jest najpotężniejszym z naszej siódemki.

Właśnie siódemki. Od czasu, kiedy Kana powiedziała nam o jego śmierci, Leo i Ravi nie wrócili jeszcze do domu. Ich telefony również milczały. Blondynka zapewniała, że z nimi jest wszystko w porządku i nie musimy się o nich zamartwiać. Jednak czułem pewien niepokój, kiedy o nich myślałem. Sam JaeJoong powiedział, że opowie wszystko, kiedy przyprowadzi dziewczynę. Nie podał przyczyny swojej śmierci, co dziwiło nie tylko mnie, ale i Kanę, która bardzo przeżywa śmierć ukochanego. Tak, tworzyli oni parę od dobrych kilku miesięcy. Bycie Archaniołem, Aniołem czy Serafinem, nie zabrania miłości.

- Nie spałeś od czasu tego telefonu – burknął NamJoon, przewracając się na drugi bok.

- To był JaeJoong. Przeprowadzi dziewczynę – odparłem.

- To, czemu nie śpisz? - zapytał.

- Coś mi nie pasuje. Kana wyraźnie powiedziała i odczuliśmy to, że zmarł. Znalazł oczywiście następcę. Jednak kiedy dzwonił, nie powiedział, jak zmarł. Widzisz teraz? - spojrzałem na niego.

- Ukrywa coś poważnego. Znasz go. Zawsze taki jest, kiedy chce nas chronić. Pamiętasz utratę kontroli przez Baek'a? No właśnie. Trzymał go pod kluczem i sam stawiał mu czoła, jednak przyznał się do wszystkiego i poprosił o pomoc. Poczekamy, zobaczymy – ziewnął.

- Masz rację – odparłem. - Pozostaje czekać.

Kim JaeJoong

Wpatrywałem się w tafle wody, która obecnie działała niczym lustro, ale mojego odbicia nie ukazywała. Westchnąłem ciężko, po czym spojrzałem na dziewczynę, która leżała kawałek dalej na trawie z przymkniętymi oczami. Powiedziała, że nim pójdzie do Ryo, chce zobaczyć tutejsze krajobrazy. Wiedziała o tym, że są piękne. Szczególnie, teraz kiedy wiśnie kwitną. Spoglądając na wszystkie kwiaty, przypominały mi się wszystkie spacery z Kaną, których nie będę mógł już powtórzyć. Przymknąłem powieki, przypominając sobie wszystkie szczęśliwe chwile, które niestety będę musiał tu pozostawić. Nie wiem, jak się zachowam, kiedy ja zobaczę, ale jedno jest pewne. Będzie płakać.

Otwarłem powieki i spojrzałem przed siebie. Kątem oka dostrzegłem, że obok mnie stoi Yuki. Próbowała spojrzeć tam, gdzie ja, ale poddała się i westchnęła.

- Nad czym tak myślisz? - zapytała.

- Gdzie chcesz teraz iść? - odparłem szybko, wsuwając dłonie do kieszeni jeansów.

- Coś zjeść – powiedziała niezadowolona.

- Znam dobre miejsce – ruszyłem w odpowiednią stronę.

Dogoniła mnie i szła ze mną równym tempem, aczkolwiek posmutniała. Już chciałem otworzyć usta, żeby zapytać, ale zatrzymałem się. Rozejrzałem się bacznie po otoczeniu. Mógłbym przysiąc, że poczułem te wrogie spojrzenie.

- JaeJoong? - zapytała.

Spojrzałem na blondynkę, która wpatrywała się we mnie zmartwiona. Rzuciłem krótko nie ważne, po czym ruszyłem szybszym krokiem do restauracji, która była mi bardzo dobrze znana. Ignorowałem jej marudzenie, które z każdą chwilą przybierało na sile, aczkolwiek w końcu nie wytrzymałem. Zatrzymałem się i spojrzałem na nią wściekły.

- Możesz z łaski swojej w końcu zamknąć gębę? - warknąłem.

Ona tylko przewróciła oczami i wyminęła mnie.

- To był twój pomysł. Ja się o to nie prosiłam – burknęła.

- Nie wytrzymam z tą babą... - westchnąłem zrezygnowany.

Zaufaj jej, zaufaj – usłyszałem nagle w głowie. Dlaczego On musi teraz się odzywać. Nie wiem, dlaczego dokonał takiego wyboru, ale to Jemu ufam, nie jej. Jest w niej coś dziwnego, tylko nie potrafię dostrzec, co to jest. W jednej chwili zrzedła mi mina, widząc, jak mężczyzna prawie dwu krotnie starszy od niej zaczyna ją podrywać. Skąd wiem, ile on ma lat? Proste. Ten mężczyzna nazywa się Takashima Kouyou, bardziej znany jako Uruha, gitarzysta zespołu The Gazette. Uderzyłem się otwartą dłonią w czoło, po czym podszedłem do niej i uszczypnąłem ją. Za pierwszym razem, nie powiodło się. Słabnę. Za drugim razem dopiero się udało. Westchnąłem.

- Idziemy. Byłaś głodna – mruknąłem, zaciskając dłonie w pięści, które miałem z powrotem w kieszeniach.

Skinęła głową i pożegnała się z Japończykiem, który ciągle spoglądał na jej biust i tyłek. Kiedy blondynka się odwróciła, z całej siły, jaką miałem, przywaliłem mu w tył głowy. Zdziwiony zaczął się rozglądać, ale nie widział mnie, przez co uśmiechnąłem się chytrze i dogoniłem towarzyszkę. Nim dotarliśmy do restauracji, kazałem jej wejść do jednego ze sklepów, żeby kupiła sobie maskę z materiału. Nie chcę tracić czas na facetów, który podrywają ją poprzez swoją inność, co w tym przypadku jest jej europejską urodą. Kiedy wyszła, spoglądała na mnie wściekła. Prychnęła i zaczęła ponownie iść. Jednak zatrzymałem ją i wskazałem na restaurację.

Wybrałem jej stolik, przy którym to ja zawsze siedziałem i kazałem czekać na kelnera. Kiedy podszedł do niej bardzo wysoki blondyn, ponieważ liczył on prawie dwa metry, kazałem jej powiedzieć, żeby zamówiła to, co zawsze zamawia Kim JaeJoong.

- O! Jesteś jego znajomą?! - uśmiechnął się szeroko.

- Można tak powiedzieć – uśmiechnęła się lekko i zarumieniła.

- Matko, to nie pora na flirtowanie! - upomniałem ją.

- Jestem Kirai Hiroshi, możesz mówić do mnie Hiro – przedstawił się.

- Ishi Yuki – odparła. - niedawno przyleciałam, mogę dostać coś do jedzenia?

- Tak, panienko. Już idę – oddalił się, krzycząc trzy razy specjały!.

- Mam nadzieję, że dużo tego nie będzie – mruknęła.

- Dwa są dla Archanioła Uriela i Rafaella. Lucyfer nie jada tego – odparłem.

- Od kiedy Lucyfer to Archanioł? - zapytała.

- Od zawsze ciemnoto, na kogoś musiała spaść ciemność, pierwszy sam się na to zgodził – wyjaśniłem.

- Kiedy przyjdziesz, powiesz mu, że masz się ze mną spotkać ulice stąd i poprosisz go o klucze do samochodu – dodałem.

- Okey.

Po skończonym posiłku, który jak widać, bardzo jej smakował, poprosiła Hiro o klucze. Bezwahania zgodził się. Naprawdę, czasem i on się zachowuje jak idiota. Kiedy opuściliśmy restauracje, a raczej bar, dziewczyna założyła maskę i trzymała w jednej ręce siatkę, a w niej dwa pudełka z jedzeniem. Skierowałem się z nią na parking. Nagle dziewczyna zatrzymała się. Odwróciłem się, żeby pogonić ją, kiedy dostrzegłem Koreańczyka. Uśmiechał się do niej zalotnie, ale ten uśmiech szybko zmienił się w grymas złości, ponieważ dostrzegł mnie.

- Leo! - zawołał.

- Yuki, szybko! Musimy uciekać! - rozkazałem jej.

Jej psychika była słaba, więc nie poradziłaby sobie z ich wersją zdarzeń, a fizycznie to nawet nie mówię. Nim się obejrzałem, wyprzedziła mnie. Wbiegliśmy na strzeżony parking, gdzie znajdowała się nowa KIA K5 Siganture w białym kolorze. Nawet ja nie wiem, skąd zwykłego kelnera na nią stać, a co dopiero otrzymać ją przed dwa tysiące siedemnastym. Blondynka nie mogła pohamować podziwu. Warknąłem jej do ucha, kiedy na parking wbiegł Leo z Ravi'm. Wsiedliśmy do samochodu, kiedy ta zaśmiała się błagalnie.

- Tylko ja nie potrafię prowadzić... - powiedziała nagle.

- JA PIERDOLE!

- Nie krzycz na mnie – burknęła.

Kolejno pokazałem jej, co powinna wykonać.

- KURWA NIE TEN PEDAŁ! TEN DRUGI! - wrzasnąłem.

Kim NamJoon

Wracałem właśnie ze sklepu, kiedy zobaczyłem jak z ogromną prędkością sunie po ulicy KIA K5 Signature. Zagwizdałem z wrażenia, po czym skierowałem się do domu. Marzył mi się taki samochód, aczkolwiek był ona tak w kurwy drogi, że dla zwykłego barana i DJ-ja było o niemożliwe. Podrzucałem w dłoni jabłko, kiedy to nagle kątem oka zobaczyłem skomlącego o jedzenie psa. Kucnąłem przed nim i wyciągnąłem w jego stronę jabłko. Mruknąłem powoli i w sekundzie owoc poćwiartował się na kawałki. Przyciągnąłem jakiś kartonik i wsunąłem je na niego. Przyglądałem się z uwagą zwierzęciu, które wyglądało, jakby się tylko zgubiło. Zadbany, ale strasznie głodny. Westchnąłem i zabrałem psa, kiedy tylko skończył łasuchować jabłko. Nie był duży. Była to miniaturka popularnej razy Shi Tzu. Przewróciłem oczami, kiedy Ryo spojrzał na mnie z politowaniem. Wzruszyłem ramionami, stawiając go na ziemi. Nagle usłyszeliśmy głośny hamulec. Podniosłem się i spojrzałem poważnie na Misaki'ego, marszcząc brwi, podobnie, jak i on.

Słyszeliśmy szybkie kroki, po czym do budynku wparowała dziewczyna o dłuższych blond włosach. Potknęła się o dywan i wpadła wprost na mnie. Nim ją złapałem, rzuciłem siatkę starszemu i objąłem ją. Jej zapach od razu dostał się do moich nozdrzy, a kiedy spojrzała na mnie wystraszona, jej oczy mnie uwiodły. Zieleń, błękit i brąz. Czułem się niezręcznie, więc zrzuciłem ją z siebie, na podłogę.

- Kim jesteś? - zapytałem oschle.

- Ishi Yuki... – odparła, masując głowę, chyba przesadziłem.

- Czy przysłał cię JaeJoong? Gdzie on jest? - zapytał szatyn.

- Ten kurwa debil wybiegł z samochodu, kiedy jechałam chyba na pełnym gazie. Nie znam się, ale było szybko. W sumie, on i tak jest martwy... - westchnęła.

- Zatem, to ty jesteś teraz Archaniołem Gabrielem – stwierdził.

- Jakim samochodem przyjechałaś? - zapytałem.

- KIA … - zamyśliła się. - K...5?

- Znasz się na samochodach?

- Nie, kurwa – syknęła, wstając. - dostałam przyśpieszony kurs prawa jazdy z debilnym nauczycielem – burknęła.

- Czy ty jesteś idiotką?! Ktoś mógł cię złapać i co wtedy?! - wrzasnąłem.

- Problem w tym, że właśnie przed kimś uciekałam! Tylko nie wiem nawet przed kim... kazał biec, to biegłam... potem, podał mi ten adres i wyskoczył! Normalnie powiedziałabym, że życie mu nie miłe, ale ten ciołek jest martwy... - wyjaśniła.

- Dobra, chodź. Zjesz coś lub napijesz się czegoś? - zapytał Ryo, wciskając mi siatki. - Przeprosiłbyś, za upuszczenie jej – spiorunował mnie swoim zimnym spojrzeniem.

- Nic nie zrobiłem, sama się wyślizgnęła – skłamałem i poszedłem do kuchni.

Co ja właściwie widziałem w jej oczach? Stach? Lęk? Czy może coś innego?